Δευτέρα της Διακαινησίμου εβδομάδας βρεθήκαμε στο Κοιμητήριο της Καλλιμασιάς για τον εορτασμό της μνήμης του αγίου ενδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου.
Εόρταζε το ενοριακό εξωκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, που μέχρι του χρόνου ελπίζουμε να έχει πλήρως ανακαινισθεί, πράξη οφειλόμενη τόσο στον Μεγαλομάρτυρα, αλλά και στον κοιμητηριακό ναό, την εκκλησία της "τελευταίας κατοικίας μας".
Στις 7 το πρωί η μικρή καμπάνα, που κρέμεται τώρα σε ένα από τα κυπαρίσσια του ναού, σήμανε τον Όρθρο. Ακολούθησε η αρτοκλασία και η Θεία Λειτουργία στο τέλος της οποίας, σύμφωνα με το έθιμο, μνημονεύτηκαν οι ψυχόπιτες. Με πολύ αγάπη, μέσα στη χαρά της Αναστάσεως και με την προσδοκία της κοινής ανάστασης, θυμηθήκαμε τους αγαπημένους μας συγγενείς και φίλους με την προσευχή μας και την ανάγνωση των ονομάτων τους. Γύρω στις 10.00 ψάλοντας το Χριστός Ανέστη ολοκληρώθηκε η ακολουθία και ο εφημέριος κατά τη διανομή του αντιδώρου δέχτηκε τις εγκάρδιες ευχές των ενοριτών για την ονομαστική του εορτή. Οι ψυχόπιτες κόπηκαν σε κομμάτια και μοιράστηκαν μαζί με τους άρτους και ένα λιτό κέρασμα σε όλο το εκκλησίασμα.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο εφημέριος και ενορίτες πήγαν στο πάρκο του Αγίου Γεωργίου Στειρά, εκεί που βρισκόταν το ομώνυμο Μοναστήρι, για την τέλεση Παράκλησης προς τιμήν του Αγίου. Με την Ανάσταση, την ελληνική σημαία και την εικόνα του Αγίου στο μέσον τελέστηκε η Παράκληση του Αγίου Γεωργίου σε ένα χώρο που η αγνωμοσύνη των ανθρώπων δεν άφησε ούτε τα ερείπια του Καθολικού της Μονής, ούτε ένα καντηλάκι εκεί που ήταν η Αγία Τράπεζα, αλλά τα σκέπασε όλα με όγκους από χώματα. Εκεί διαμορφώθηκε τα παλαιότερα χρόνια μια "πλατεία" για την αλωνιστική μηχανή και σήμερα επί το ευπρεπέστερο, ένα πολύ ωραίο πάρκο με δέντρα, λουλούδια, καθίσματα και περιπατητικούς χώρους.
Η ευχή όλων μας θα ήταν να βρεθεί ο ακριβής τόπος που είναι θαμμένη η εκκλησία της Μονής και να περιφραχθεί ο ιερός χώρος, το λατερυτικό κέντρο μιας Μονής που την τεράστια κτηματική της περιουσία έλαβαν η Κοινότητα Καλλιμασιάς (40%), το Σχολείο (40%) και η Εκκλησία (20%) και όλως παραδόξως ο χώρος της Μονής βρέθηκε να ανήκει στην Κοινότητα (είναι ίσως και ένας από τους λόγους που η τοπική εκκλησία δεν μπόρεσε να παρέμβει στην επιχωμάτωση των ερειπίων της Μονής).
Το φωτογραφικό υλικό είναι του Κώστα Σταμούλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου